Plantago major L.
Inne nazwy: babka szerokolistna, babka większa, baśki, skołojrza.
Roślina wieloletnia występująca na brzegach zbiorników wodnych, w rowach, na pastwiskach, przydrożach, w ogrodach, na podwórkach i miedzach.
Babkę wspominają najstarsze zielniki chińskie, zaliczana jest tam do najważniejszych roślin leczniczych. W okresie przesilenia wiosennego, podczas tzw. bitwy kwiatowej zbierano liście babki i śpiewano pieśni.
Znana była starożytnym Grekom i Rzymianom, którzy stosowali ją przeciw ukąszeniom wężów i skorpionów, od kaszlu, na rany, przy malarii i czerwonce. Za pomocą babki oczyszczano organizm i uwalniano od zaczarowanej miłości. Liśćmi babki wyścielano obuwie uważając ją za środek przeciw zmęczeniu i bezsenności. W Chinach, Francji i Bośni gatunek Plantago major stanowić miał lek dla mężczyzn. Dawniej stosowano zarówno liście jak i ziele, sok z ziela, korzenie i nasiona.
W lecznictwie ludowym liść babki stosowany był jako lek osłaniający, przeciwzapalny w chorobach układu pokarmowego oraz przeciwkaszlowy w chorobach górnych dróg oddechowych. Świeże liście przykładano na drobne zranienia, ropiejące rany i owrzodzenia. Napary z liści stosowano do przemywania trudno gojących się ran.
Obecnie w lecznictwie używane są wyciągi z liścia jako lek osłaniający i przeciwzapalny w chorobach układu pokarmowego, zapaleniu oskrzeli i stanach zapalnych gardła.
Liść babki zwyczajnej jest składnikiem mieszanek ziołowych stosowanych przy problemach żołądkowych, grypie i regulujących żeński układ hormonalny.