Plantago lanceolata L.
Inne nazwy: babka wąskolistna, babka koniczynowa, języczki polne, żywiec, barankowy język, bierki
Babka znana była już w starożytności jako panaceum. Zalecano ją m.in. przeciw kaszlowi, na rany i przeciw malarii. Uważano ją za lek dla kobiet.
W lecznictwie ludowym wielu krajów świeże, umyte liście używane były do okładów na wrzody, liszaje, trudno gojące się rany oraz po użądleniach owadów.
Obecnie liście w postaci naparów i odwarów stosowane są głównie jako lek przeciwkaszlowy, w przewlekłych nieżytach układu pokarmowego, w bezkwaśności, uszkodzeniach błon śluzowych żołądka i jelit oraz pomocniczo w chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy.
Liść babki lancetowatej jest składnikiem mieszanek ziołowych stosowanych przy problemach jelitowych oraz problemach z zaparciami.
Zewnętrznie odwary z liści stosuje się w formie okładów na uszkodzenia skóry wszelkiego pochodzenia jak świerzb, wrzody na nogach, do przemywania oczu przy zapaleniu spojówek. Odwary mają zastosowanie do obmywania w stanach zapalnych i świądzie sromu, a także po ukąszeniach owadów i do płukania w zapaleniach dziąseł.
Sok ze świeżych liści używany jest jako składnik kuracji wiosennych.