Bellis perennis L.
Inne nazwy: gęsie pępki, przypołudnik czerwony, stokroć trwała.
Bylina występująca w Europie, Azji Mniejszej, zawleczona do Ameryki Północnej i Nowej Zelandii. W Polsce jest rośliną pospolitą, rośnie na łąkach, pastwiskach, trawnikach, skwerach, przy rowach i drogach. Kwitnie przez cały sezon wegetacyjnych, a najintensywniej na wiosnę.
Roślina występowała w mitologii nordyckiej, w średniowieczu poświęcona Matce Boskiej.
W lecznictwie ludowym kwiat i liść stokrotki stosowano do hamowania krwawień oraz jako lek przeciwgorączkowy i czyszczący krew.
Kwiat stokrotki działa wykrztuśnie, moczopędnie, usprawnia usuwanie z organizmu szkodliwych produktów przemiany materii. Wykazuje działanie przeciwzapalne, ogólnie wzmacniające, poprawia czynność wątroby. Zewnętrznie wyciągi z kwiatów ułatwiają gojenie się ran, zmniejszają obrzęki przy kontuzjach oraz uszczelniają ściany naczyń włosowatych. Stosuje się odwary z kwiatów w formie okładów oraz do irygacji jako środek higieny osobistej.
Napar z kwiatów stokrotki stosowany jest jako środek wykrztuśny w leczeniu przeziębień, kaszlu i kataru. Naparu używa się również do picia przy zapaleniu jelit, biegunce, zaburzeniach pracy wątroby, nerek oraz w trądziku, egzemie i zapaleniu skóry.
Odmiany stokrotki o pełnych kwiatach wykorzystuje się jako rośliny ozdobne o długim okresie kwitnienia.