Helianthus tuberosus L.
Inne nazwy: topinambur, bulwa.
Roślina wieloletnia występująca dziko w Ameryce Północnej; uprawiana w obu Amerykach, północnych Chinach, środkowej i południowej Europie, także w Polsce dziczejąca. Rośnie na każdej glebie dostatecznie uwodnionej z wyjątkiem gleb zabagnionych. U nas rozmnażana wyłącznie wegetatywnie.
Znajomość użyteczności topinamburu przejęli francuscy osadnicy w Kanadzie od miejscowych Indian, którzy uprawiali go dla jadalnych podziemnych bulw.
Do Europy słonecznik bulwiasty sprowadzono w 1612 roku. Jego uprawa szybko się rozpowszechniła, jednak już w XVIII wieku roślinę tę wyparły ziemniaki. Od tego czasu uprawa bulwy utrzymała się tylko w niektórych rejonach, poza tym w krajach o wysokim poziomie gospodarki łowieckiej. Rozpowszechniono tę roślinę jako dobrą karmę dla zwierzyny.
Bulwy topinamburu w swoim składzie zawierają nie skrobię, lecz inulinę wykorzystywaną w lecznictwie do badań diagnostycznych chorób nerek. Bulwy bogate w węglowodany i tłuszcze są cennym produktem spożywczym zwłaszcza dla diabetyków. Używane są również w gorzelnictwie oraz jako pasza dla zwierząt.
Dużo masy zielonej, wytwarzanej przez słonecznik bulwiasty, pozwala na wykorzystanie jej do celów energetycznych.
Topinambur jako roślina kwitnąca od sierpnia do listopada może być traktowana jako późne źródło pyłku, który pszczoły zbierają w sprzyjających warunkach pogodowych.