Nawłoć pospolita

Solidago virga aurea L.

Solidago_virga_aurea

Inne nazwy: złota rózga, polska mimoza, złota dziewica, złotnik, włoć, prosiana włoć, urasz, nawłoć zwyczajna

Roślina wieloletnia występująca w Europie, północnej i zachodniej Azji, w Ameryce Północnej, północnej Afryce; ozdobna bylina parkowa i rabatowa. W Polsce nawłoć jest pospolitym chwastem rosnącym w suchych zaroślach, na polanach i zrębach leśnych suchych lasów, na przydrożach, suchych łąkach i murawach.
Nawłoć używana była już przez dawnych Germanów na kamicę żółciową i nerkową. W XIII wieku stosowano ziela nawłoci do leczenia kamicy pęcherza moczowego. W polskim lecznictwie ludowym nawłoci używano w schorzeniach dróg moczowych, a stosowanie tego leku przejęto od niewolników tatarskich i tureckich.
Obecnie w medycynie ziele nawłoci stosowane jest głównie jako środek moczopędny, dezynfekujący i rozkurczowy w chorobach dróg moczowych. Badania wykazały, że napary i inne preparaty z nawłoci podawane w przypadkach zapaleń pęcherza moczowego, przywracają klarowność moczu i uśmierzają bóle przy jego oddawaniu. Ponadto nawłoć stosowana jest w nieżytach przewodu pokarmowego, nadmiernej fermentacji jelitowej, drobnych krwawieniach z przewodu pokarmowego, biegunkach zwłaszcza u dzieci, a we Włoszech pomocniczo w czerwonce.
Zewnętrznie nawłoci używa się na rany, wrzody, wykwity skórne oraz do płukania jamy ustnej i gardła.

Ziele nawłoci jest składnikiem mieszanek ziołowych wspomagających pracę nerek i stosowanych przy reumatyzmie.
Dawniej kwiaty nawłoci były do barwienia na kolor żółty.