Petasites officinalis
Inne nazwy: lepiężnik pospolity, lepiężnik lekarski, podbiał łopianowy
Lepiężnik różowy występuje prawie w całej Europie i płn. – zach. Azji, został też zawleczony do Ameryki Północnej. W Polsce występuje powszechnie nad brzegami rzek, jezior, w zaroślach, nad potokami, na nadrzecznych łąkach. Lepiężnik znany był już w starożytności. W średniowieczu używano go do leczenia epilepsji, dżumy i różnych chorób zwierząt domowych. Soku z korzenia używano do leczenia ran.
Surowcem zielarskim jest liść oraz korzeń lepiężnika. Związki zawarte w obu surowcach działają rozkurczająco na mięśnie gładkie przewodu pokarmowego i dróg moczowych oraz przeciwbólowo. Lepiężnik działa też napotnie i moczopędnie. Wyciągi z liści i korzeni wchodzą w skład preparatów stosowanych w kamicy żółciowej i moczowej. Lepiężnik wpływa rozluźniająco na mięśnie, dlatego stosuje się go w takich dolegliwościach, jak kolki jelitowe, astma czy bolesna menstruacja. Łagodzi ponadto skurcze mięśni, uśmierza bóle. Można użyć lepiężnika w stanach gorączkowych. Świeże liście stosuje się zewnętrznie w postaci okładów na skaleczenia i otarcia naskórka. Przetwory z lepiężnika bywają stosowane w nerwowych stanach spastycznych, bolesnych skurczach żołądkowo – jelitowych, bólach głowy. Poza tym surowce te są stosowane w dolegliwościach dróg oddechowych, przeziębieniach, chorobach wątroby, pęcherzyka żółciowego oraz trzustki, także dla wzmocnienia nerwowego, dla poprawy snu oraz w stanach niepokoju.