Helichrysum arenarium (L.) Moench.
W stanie naturalnym kocanki piaskowe występują w środkowej i wschodniej Europie oraz w środkowej Azji. W Polsce rosną najczęściej na słonecznych wzgórzach, piaszczystych nieużytkach, miedzach, skarpach, przydrożach i brzegach lasów, zwykle w większych skupiskach. Roślina częściowo chroniona.
W lecznictwie stosowano kocanki już od średniowiecza. Również od kilkuset lat używano ich w lecznictwie ludowym, zwłaszcza rosyjskim, jako środka moczopędnego i żółciopędnego oraz w leczeniu schorzeń reumatycznych i skazy moczanowej.
Do celów zielarskich używa się obecnie kwiatostanów kocanek. Zawarte w nich substancje wyraźnie zmniejszają napięcie mięśni gładkich jelit, pęcherza żółciowego i dróg żółciowych. Ułatwiają w ten sposób przepływ żółci, zwiększając jednocześnie czynność żółciotwórczą komórek wątroby. Zwiększają także wydzielanie soków trawiennych, pobudzają trawienie i przyswajanie składników pokarmowych. Ponadto zmniejszają stan zapalny błony śluzowej żołądka. Wykazują także pewne działanie moczopędne i bakteriobójcze. W celu wykorzystania tych właściwości stosuje się napary i odwary z kwiatostanów kocanek. Pomocniczo używa się ich także przy kamicy żółciowej i po operacjach dróg żółciowych.
Kwiatostan kocanki jest często składnikiem mieszanek ziołowych stosowanych przy odtruwaniu organizmu, wspomagających pracę wątroby, wspomagających pracę nerek oraz polecanych przy cukrzycy.