Drapacz lekarski

Cnicus benedictus L.

Cnicus_benedictus_L.Inne nazwy: benedykt, kardybenedykt, oset lekarski.
Dla potrzeb lecznictwa zaczęto uprawiać drapacz dopiero w średniowieczu i stopniowo zasłynął on jako lek na niemal wszystkie choroby. Leczono nim dolegliwości reumatyczne, złą przemianę materii oraz choroby, którym towarzyszyła wysoka temperatura.
Sławę temu zielu przyniósł także gorzki likier, którym od XVI wieku benedyktyni we Francji leczyli chorych na żołądek. Był on nalewką na 40 ziołach, ale smak pobudzający apetyt zawdzięczał właśnie drapaczowi.
Współczesne lecznictwo również stosuje ziele drapacza lekarskiego. Zawarte w zielu związki goryczkowe zwiększają wytwarzanie śliny i soku żołądkowego, ułatwiając w ten sposób trawienie i pobudzając apetyt. Napary są skutecznym środkiem w stanach nieżytowych przewodu pokarmowego, wzdęciach spowodowanych nadmiernym rozwojem niepożądanych bakterii oraz przy trudnościach w przyswajaniu składników pokarmowych. Zaleca się je szczególnie osobom w podeszłym wieku, a nawet pomocniczo przy chorobie nowotworowej jako środek wspomagający przed i po operacji. Można je podawać osobom anemicznym oraz rekonwalescentom z ogólnym osłabieniem na tle wadliwej przemiany materii.
Zewnętrznie można go stosować do okładów na wrzody, czyraki, zapalenie skóry, trądzik i wysypki alergiczne.