Cichorium intybus L.
Inne nazwy: cykoria polna, cykoria dzika, podróżnik lekarski, podróżnik błękitny, kwiat świętojański, królewna.
Cykoria podróżnik przywędrowała do nas z krajów śródziemnomorskich. Spotyka się ją najczęściej przy drogach, płotach, na miedzach, pastwiskach, ugorach i żwirowiskach.
Młode listki cykorii zjadano niegdyś podobnie jak sałatę, a z wysuszonych i uprażonych korzeni wytwarzano namiastkę kawy, którą pijano przy chronicznych zaparciach. Po wykrojeniu z korzeni gorzkiego i twardego rdzenia, gotowano, podobnie jak jarzyny i dodawano do zup.
Obecnie surowcem zielarskim jest ziele i korzeń cykorii podróżnika. We współczesnym lecznictwie zarówno ziela, jak i korzeni używa się jako środka działającego przeciwcukrzycowo, żółciopędnie, moczopędnie, lekko przeczyszczająco i bakteriobójczo. Liście używane są w leczeniu żółtaczki. Odwary z korzeni i liści leczą niedokwaśność i nieżyty żołądka, niestrawność, niektóre dolegliwości nerek i wątroby, zwłaszcza uszkodzenia miąższu wątroby przez związki toksyczne oraz ogólne wychudzenie i osłabienie spowodowane złym przyswajaniem pokarmów. Używa się ich także jako środka pomocniczego w leczeniu cukrzycy.
Okłady nasączone odwarem z korzeni i ziela cykorii leczą stany zapalne skóry, owrzodzenia i trudno gojące się rany.
Ziele cykorii jest składnikiem mieszanek ziołowych wspomagających pracę wątroby oraz mieszanek polecanych przy zaparciach. Korzeń zaś wchodzi w skład mieszanek polecanych przy cukrzycy.