Artemisia vulgaris L.
Inne nazwy: bylica biała, bielica, bylnik, dziki piołun, gęsie ziele.
Roślina wieloletnia występująca w Azji, Ameryce Północnej i Europie. W Polsce pospolicie rośnie jako chwast na miedzach, przydrożach, nieużytkach, rowach i ogrodach.
Bylicę znano i ceniono w starożytności wiążąc z nią liczne przesądy i zabobony. Miała odpędzać węże i przeciwdziałać wściekliźnie. W starożytnym Egipcie poświęcona była bogini Izis, a jej łacińska nazwa pochodzi od greckiej bogini Artemidy (Diany). Dla Celtów, Germanów i Słowian była rośliną magiczną. Wierzono, że chroni przed czarami i urokami. Przepasywaną się nią podczas obrzędów nocy Kupały (23 czerwca). W starej anglosaskiej ceremonii święcenia 9 ziół, uważano ja za ziele najstarsze.
Obecnie w lecznictwie ziele i korzeń bylicy są stosowane w schorzeniach żołądka, jelit jako środek zwiększający wydzielanie soku żołądkowego, pobudzający apetyt, przyspieszający trawienie, obniżający napięcie mięśni gładkich i zwiększający wydzielanie żółci. Zewnętrznie surowce te stosuje się do kąpieli przeciwreumatycznych.
Świeże lub suszone młode liście albo kwitnące szczyty pędów, używane są jako przyprawa o przyjemnym korzennym zapachu i gorzkim smaku.
Wraz z innym ziołami służy do wyrobu wódek i win ziołowych.