Bylica boże drzewko

Artemisia abrotanum L.

Stift Altenburg

Inne nazwy: bożodrzew, boże drzewko.

Krzew występujący w rejonie Morza Śródziemnego i na Bliskim Wschodzie, zawleczony do obu Ameryk. W Polsce sadzona dla potrzeb zielarstwa i jako roślina ozdobna.
Roślina znana była i uprawiana do celów leczniczych już w starożytnej Grecji i Rzymie. Sporządzano z niej balsamy na rany, nasiona stosowano przy trudnościach z oddawaniem moczu i zaburzeniach miesiączkowania. Ziele stosowano do odstraszania owadów. W średniowieczu przypisywano jej własności magiczne i zalecano przeciw czarom zbierać przed wschodem słońca i pokrajaną jeść na surowo. Przez Słowian uważana była za ziele kościelne, kultowe, robiono z niej wieńce – stąd nazwa – boże drzewko.

Surowcem zielarskim jest ziele. Zawiera ono olejki eteryczne, związki kumarynowe, żywice, kwasy organiczne, garbniki, gorycze, niewielkie ilości prowitaminy A oraz witaminy C.

Wszystkie części rośliny wydzielają dość silny, balsamiczno – korzenny zapach. Przejawia ono głównie działanie żółciopędne i ułatwiające przepływ żółci z pęcherzyka żółciowego do dwunastnicy. Wzmaga też wytwarzanie soków trawiennych. Działa słabo moczopędnie, przeciwzapalnie oraz ściągająco, napotnie i przeciw robaczo. Zioło stosuje się w postaci naparów. Są one doskonałym lekiem na schorzenia wątroby, pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych wskazanym też w niedokwaśności, zapaleniu żołądka, jelit i lekkich biegunkach.

Zewnętrznie używano go w połączeniu z mąką jęczmienną i olejem roślinnym do robienia okładów na obrzęki i powiększone gruczoły.

Ziele bylicy bożego drzewka wchodzi w skład mieszanek ziołowych stosowanych w leczeniu chorób trzustki.
Świeże lub suszone liście bożego drzewka o aromatycznym, cytrynowym zapachu i gorzkim smaku używane są również jako  przyprawa   do  sosów, tłustego mięsa, twarogów, sałatek
i majonezów.
Liście bylicy bożego drzewka znalazły zastosowanie w produkcji wódek ziołowych i likierów.