Galeopsis tetrahit L.
Inne nazwy: chłopia dupa
Poziewnik jako roślina lecznicza znany był już w starożytności. Zalecano go na rany opuchnięcia i stłuczenia oraz w chorobach płucnych. W końcu XVIII i na początku XIX wieku ziele poziewnika powszechnie było stosowane w leczeniu gruźlicy i innych chorób płuc. W lecznictwie ludowym poziewnik ceniono jako środek krwiotwórczy, poprawiający apetyt oraz do irygacji przy upławach i na trudno gojące się rany.
Obecnie w lecznictwie ziele poziewnika stosuje się przede wszystkim ze względu na zawartość rozpuszczalnej krzemionki, jako środek pomocniczy w leczeniu gruźlicy, ułatwiający bliznowacenie ognisk chorobowych w płucach, ponadto w miażdżycy naczyń krwionośnych, kamicy nerkowej i chorobach przemiany materii. Zalecany jest zwłaszcza osobom starszym jako lek uzupełniający niedobory minerałów.