Juglans regia L.
Inne nazwy: orzech grecki, orzech wołoski.
Drzewo pochodzące z regionu śródziemnomorskiego. Charakteryzuje się dość wysokimi wymaganiami cieplnymi, dlatego podczas mroźnych zim może wymarzać w naszym klimacie.
Roślina jako lecznicza znana była już w starożytności. W północnej Europie drzewo uważano za święte symbolizujące płodność. W Indiach liście jego wykorzystywano jako środek przeciw owadom.
W Polsce orzech wprowadzono do uprawy na przełomie XII i XIII wieku. Odwarem z liści nacierano bydło by go nie cięły gzy i muchy, a świeżych liści używano do leczenia skrofułów. Nalewką na młodych, niedojrzałych orzechach leczono biegunki. Odwarem z liści leczono krzywicę, cukrzycę, krwotoki wewnętrzne, podagrę i tępiono robaki. Liście zalane olejem służyły jako mazidło na rany i owrzodzenia skóry. Naparem z liści przemywano „oczy zamglone” i pito go przy chronicznym kaszlu. Zielone owoce miały zwiększać potencję, a jedzenie dojrzałych orzechów działało podobno dobrze na wzrok. Wytłoki pozostałe po tłoczeniu oleju, gotowane z cynamonem były składnikiem pożywnej zupy. Olej produkowany z owoców używano w kuchni i do produkcji farb malarskich. Liśćmi i zieloną naowocnią odstraszano domowe robactwo.
Obecnie liście orzecha włoskiego w postaci naparu pije się przy braku łaknienia, nadmiernej fermentacji w jelitach i niestrawności. Zewnętrznie napar służy do przemywania w stanach zapalnych skóry, przy nadmiernej potliwości stóp, egzemach i krzywicy oraz do płukania gardła.
Olej orzechowy bywa używany do wyrobu lakierów, farb malarskich i tuszu. Stosuje się go również przy ekstrakcji najcenniejszych olejków kwiatowych.
Z drewna wyrabia się szlachetne forniry i drobne przedmioty ozdobne. Zielona naowocnia daje garbniki oraz farby czarną i brązową do tkanin i drewna.