Ribes nigrum L.
Inne nazwy: smrodynia
Czarną porzeczkę zaczęto stosować w lecznictwie dopiero w XVI wieku. Spożywanie jej owoców zalecano przy anginie, w stanach zapalnych jamy ustnej, w chorobach reumatycznych, w kamicy moczowej, nadciśnieniu, miażdżycy oraz przy biegunkach. Kataplazmy z liści przykładano natomiast na trudno gojące się rany, wrzody oraz na miejsca zranione ukąszeniami owadów. Z suszonych liści sporządzano namiastkę herbaty, a z owoców nalewki.
Współczesne lecznictwo wykorzystuje liście i owoce. Owoce odznaczają się dużą zawartością witaminy C.
Owoc czarnej porzeczki nadaje się do jedzenia na surowo, robienia soków, galaretek, dżemów oraz herbat.
Wyciągi z liści wyraźnie zwiększają ilość wydalanego moczu i produktów przemiany materii, w tym kwasu moczowego. Działają także przeciwzapalnie, poprawiają krążenie i czynność serca. Mają również właściwości napotne. Odwary z liści porzeczek stosuje się głównie jako środek moczopędny i przeciwzapalny, zwłaszcza przy schorzeniach pęcherza moczowego. Zaleca się je także przy nieżytach żołądka i jelit, a zewnętrznie w stanach zapalnych jamy ustnej i gardła. Kąpiele w wywarze z liści czarnej porzeczki mają działanie wzmacniające i odświeżające, a także dezynfekujące skórę.
Sok ze świeżych owoców, oprócz cennych właściwości dietetycznych, działa również wirusobójczo i z tego względu zaleca się go przy grypie. Owoce porzeczki i sporządzone z nich przetwory zwiększają odporność organizmu na wszelkie zakażenia.