Aegopodium podagraria L.
Bylina występująca w Europie i Północnej Azji. W Polsce jest rośliną bardzo pospolitą. wilgotne i świeże zarośla, lasy liściaste, ogrody, przydroża, nad brzegami wód. Często rośnie przy płotach.
W uprawach rolniczych i ogródkach jest uporczywym chwastem, gdyż odtwarza się nawet z niewielkich fragmentów kłącza.
Surowcem zielarskim jest ziele i korzeń zawierające m.in. białka, tłuszcze, prowitaminę A oraz witaminę C.
W dawnych czasach młode listki podagrycznika spożywane były na wiosnę jako jarzyna. Na Zachodzie wciąż się je jada. Obecnie w Polsce pod względem kulinarnym nie ma zastosowania.
Roślina ma słabe działanie uspokajające, moczopędne, przeciwzapalne. Herbata z suszonych liści to lek zalecany w kuracji podagry, żylaków odbytu, stanów zapalnych nerek i pęcherza, pomocniczo w kamicy nerkowej oraz na poprawę przemiany materii.
Świeże liście przykładane do rany powodują szybsze ich gojenie. Sokiem wyciśniętym z liści można nacierać miejsca ukąszeń przez owady.
Podagrycznik wchodzi w skład mieszanek ziołowych przeciwreumatycznych lumbago.