Calluna vulgaris L.
Inne nazwy: wrzost.
Krzewinka lub krzew występujący w całej Europie, Azji Mniejszej, południowo-zachodniej Afryce, zachodniej Syberii, na wschodzie Ameryki Północnej;
w Polsce na niżu i w niższych partiach górskich, w suchych lasach sosnowych i brzozowych jako poszycie na wyrębach i piaszczystych nieużytkach.
Wrzos stosowany jako roślina lecznicza był już w średniowieczu. W lecznictwie ludowym używano go głownie jako środka uspokajającego przy bezsenności, obecnie jest również składnikiem uspokajających mieszanek ziołowych.
Współcześnie kwiat i ziele wrzosu używane są przede wszystkim jako lek moczopędny, przeciwzapalny i dezynfekujący drogi moczowe, w zapaleniu pęcherza, miedniczek nerkowych, kamicy nerkowej i pęcherzowej. Ponadto jako łagodny środek przeciwbiegunkowy, w nieżytach przewodu pokarmowego i jako środek uspokajający w stanach pobudzenia nerwowego i bezsenności. Surowce zwiększają również wydzielanie soków trawiennych. Wrzos najczęściej stosowany jest w mieszankach ziołowych o działaniu wspomagającym pracę nerek oraz mieszanek oczyszczających organizm.
Wrzos jest cenną rośliną miododajną. Jego wydajność miodowa określana jest na 50 – 120 kg z ha. Miód wrzosowy jest jednym z najlepszych miodów nektarowych, jako jedyny ma konsystencję galaretowatą.