Phytolacca acinosa Roxb.
Inne nazwy: szkarłatka jadalna.
Bylina występująca w Chinach i Japonii.
U nas uprawiana jest głównie jako roślina ozdobna. Po opadnięciu jagód na roślinie zachowują się zabarwione na różowo pozostałości okwiatu, będące jej ozdobą do późnej jesieni.
Jagody są trujące; zawierają ciemnopurpurowy sok, który po przetworzeniu nie jest szkodliwy, a zawarty w nim ciemnoczerwony barwnik służy do barwienia win i wyrobów cukierniczych. Liście szkarłatki mogą być substytutem herbaty, lecz należy je przegotować.
Szkarłatka używana jest w homeopatii. Zawiera specyficzne substancje wpływające na zahamowanie podziału komórek, oczyszczające układ limfatyczny. Pozyskiwane z niej substancje być może posłużą do produkcji leków, które będą pomocne w zwalczaniu AIDS.
Szkarłatka jagodowa była pierwszą rośliną wspomnianą i używaną w chińskiej medycynie podczas panowania dynastii Hana (206 r. p.n.e. – 23 r. n.e.). Powszechnie mylona w literaturze ze szkarłatką amerykańską Phytolacca americana L. Pierwsza pochodzi z Chin, druga z Ameryki i różni się m.in. kształtem owoców, zabarwieniem łodygi oraz zwieszonymi kwiatostanami i owocostanami.
Uprawa szkarłatki nie sprawia trudności, może ona rosnąć w prawie każdym przepuszczalnym podłożu, w miejscu słonecznym lub półcienistym. Jest podatna na przemarzanie, zwłaszcza w czasie bezśnieżnych, mroźnych zim. Posadzona w ogrodzie może wzbogacić rabatę bylinową o dodatkowy, dekoracyjny do późnej jesieni akcent.