Equisetum arvense L.
Inne nazwy: sprzęczka, jodełka, koński ogon, krzemiówka, kostka, koszyczka, jedliszka polna, choszczka, chwoszczka.
Roślina wieloletnia wystę-pująca powszechnie w strefach umiarkowanych i podzwrotnikowych całego świata. Jest rośliną wskazującą na zakwaszenie gleby.
Właściwości lecznicze skrzypu znane już były starożytnym Rzymianom, którzy zalecali ziele do tamowania krwawień. Avicenna zalecał sok ze świeżego skrzypu na gojenie ran.
W lecznictwie ludowym ziele skrzypu stosowane było przeciw krwotokom narządów wewnętrznych oraz w chorobach dróg moczowych, a zewnętrznie jako środek przeciw wypadaniu włosów.
Ziele skrzypu wykazuje działanie moczopędne, wzmacniające, przeciwkrwotoczne, uszczelniające naczynia krwionośne, krwiotwórcze, przeciwreumatyczne, pobudzające przemianę materii, przyspieszające gojenie, odtruwające, ściągające, przeciwbakteryjne, przeciwzapalne.
Skrzyp polny stosowany jest w schorzeniach dróg moczowych oraz jako lek hamujący krwawienia z płuc, przewodu pokarmowego i dróg moczowych. Polecany jest jako środek pomocniczy w leczeniu gruźlicy płuc i miażdżycy naczyń.
Ziele skrzypu wchodzi w skład mieszanek ziołowych stosowanych przy chorobach nerek i miażdżycy.
Zewnętrznie zażywa się go do płukania jamy ustnej w stanach zapalnych oraz do okładów na trudno gojące się rany, owrzodzenia, stłuczenia, kontuzje i oparzenia.