Anthiriscus cerefolium (L.) Hoffm.
Pochodzi z Azji Zachodniej, Środkowej (Uzbekistan. Kirgistan), Kaukazu i południowo-wschodniej i środkowej Europy.
Znana już od czasów średniowiecza. W Polsce i środkowej części Europy można ją spotkać w formie dzikiej o owłosionych owocach.
Liście trybuli zawierają aromatyczny olejek lotny, witaminę C, karoten, składniki mineralne (żelazo, mangan) i in. Działają słabo moczopędnie, przyspieszają trawienie i łagodzą wzdęcia.
Trybulę ogrodową uprawia się podobnie jak pietruszkę liściową. Do skrzynek i doniczek można ją wysiewać już na przedwiośniu. Roślina nadaje się do wczesnego pędzenia.
W ogrodzie wysiewa się ją "na płask", w rzędy odległe o 20 cm. Młode ziele można zbierać aż do kwitnienia. Zaleca się wysiewać trybulę co 14 dni, aby móc zbierać zawsze świeże, młode liście. Trybula wymaga gleby pulchnej, stanowiska słonecznego lub półcienistego i częstego podlewania. Uprawia się odmiany o liściach gładkich i kędzierzawych.
W dawnych czasach zalecano trybulę jako korzenną przyprawę do warzyw i ciasta drożdżowego. Dziś używa się jej przede wszystkim w kuchni holenderskiej, angielskiej i francuskiej oraz w południowoamerykańskiej. We wszystkich kuchniach europejskich stosuje się trybulę podobnie jak pietruszkę. Świeża lub wysuszona używana jest jako przyprawa ziołowa do sałatek, serów, jajecznicy, omletów, zup, ryb i potraw z rusztu oraz do przyrządzania masła ziołowego i do smarowania pieczywa.