Foeniculum vulgare Mill.
Inne nazwy: koper lekarski, koper-anyżek, fenkuł, fankuł, fankiel, fenkel, osładziec, świniak.
Roślina wieloletnia pochodząca z rejonu Morza śródziemnego. Jest jedną z najstarszych roślin leczniczych, znany w medycynie chińskiej, staroegipskiej, greckiej, rzymskiej i arabskiej. Zaliczany do siedmiu roślin świętych, stosowany był w chorobach przewodu pokarmowego. Grecy i Rzymianie uważali go za lek poprawiający wzrok.
W średniowieczu stosowany był jako afrodyzjak.
W medycynie ludowej wywar ze sproszkowanych owoców uważano za środek ogólnie wzmacniający, służący do przemywania oczu i nacierania głowy na porost włosów. Koper włoski stosowano również przy katarze żołądka i jako środek moczopędny oraz regulujący miesiączkowanie.
Obecnie owoc używany jest jako lek wykrztuśny, rozkurczowy, pobudzający trawienie, wiatropędny i mleko-pędny dla karmiących matek. Obok rumianku jest najniezbędniejszym lekiem dla niemowląt, przeciwdziałającym wzdęciom.
Koper włoski ma szerokie zastosowanie jako przyprawa kuchenna. Młode liście dodaje się do dań z ryb, zup i masła.
Sproszkowanymi owocami przyprawia się potrawy z ryżu, kukurydzy, drób, baraninę i dziczyznę. Owoce dodaje się również do kiszenia kapusty i ogórków oraz do marynat, a także do pierników.
Koper włoski jest dobrym pożytkiem pszczelim. Dawniej zielem kopru nacierano wnętrza nowych uli, by zwabić do nich roje pszczele.
Słoma koprowa jest cennym dodatkiem do paszy zwiększającym mleczność bydła.