Anethum graveolens L.
Już w III wieku uprawiano koper na południu Europy. Do jego dalszego upowszechnienia przyczynił się Karol Wielki, który w swoim edykcie wymienił go wśród 72 roślin, które powinny być uprawiane w ogrodach.
Dawniej uważano koper za ziele o mocy chroniącej przed czarownicami i czarownikami – wystarczyło powiesić wiązkę nad drzwiami domu.
Właściwości lecznicze tej rośliny znali już starożytni Egipcjanie, którzy stosowali koper w leczeniu bólów głowy i na rozszerzenie naczyń. W średniowieczu słynna Szkoła Salernitańska zalecała koper jako doskonały środek wiatropędny. W lecznictwie ludowym był również używany jako lek uspokajający i poprawiający trawienie. W dawnej Rosji okładami z jego liści leczono stany zapalne skóry,a maść koprowa, przyrządzona na smalcu, była znanym środkiem przeciwko wszawicy.
Surowcem zielarskim są obecnie owocki kopru ogrodowego. Używa się ich w lecznictwie przede wszystkim jako środka rozkurczowego i wiatropędnego.
Napary z kopru działają rozkurczowo na mięśnie gładkie przewodu pokarmowego, a także dróg żółciowych i moczowych. Pobudzają jednocześnie wydzielanie soku żołądkowego i ułatwiają przyswajanie pokarmów, a ponadto hamują rozwój drobnoustrojów w jelitach. Pobudzają także czynność gruczołów mlecznych u karmiących kobiet. Przenikając do mleka matki, działają jednocześnie wiatropędnie na niemowlęta. Ziele kopru jest znaną przyprawą, szczególnie do ogórków, ryb, sałatek i zup. Ma działanie pobudzające apetyt i trawienie.