Carum carvi L. 
Inne nazwy: kminek pospolity, kmin polski, kminek polny, karolek pospolity, kinin, karulek pospolity, karba.
od najdawniejszych czasów, przede wszystkim jako przyprawę.
U nas jużza pierwszych Piastów dodawano go do barszczu, mięsa i pieczywa. Był też powszechnie stosowanym, nawet wśród biedoty, lekiem przy dolegliwościach żołądka, przy kolce, wzdęciach, na wątrobę i jako środek moczopędny. Uważano go za dobry środek przy biegunce i czerwonce oraz upławach. Na choroby oczu używano maści z kminku zebranego wyłącznie nocą. Uważano również, że "będzie wolny od komarów ten, kto idąc spać zgryzie kminu,a rozgryzionym gębę i ręce nasmaruje". Panowało przekonanie, że największą moc leczniczą posiada kminek zebrany 24 czerwca – w dniu św. Jana.
Surowcem zielarskim są nasiona kminku zwyczajnego.
W lecznictwie używa się ich jako środka pobudzającego wydzielanie soków trawiennych, przy jednoczesnym hamowaniu nadmiernego wzrostu bakterii w przewodzie pokarmowym, zwłaszcza u dzieci. Kminek działa bakteriostatycznie, przeciwgrzybiczno i przeciwrobacznie.
Największe znaczenie ma jednak kminek w kuchni, jako przyprawa do pieczywa, serów i wędlin, a także do kwaszenia kapusty oraz przyrządzania różnego rodzaju sałatek. Zmielone nasiona kminku wchodzą w skład pieprzu ziołowego i przyprawy curry. Jako przyprawy używa się niekiedy również liści kminku o silnym, korzennym zapachu.