Pimpinella saxifraga L.
Inne nazwy: rozpikamień, bibernella.
Roślina wieloletnia występująca w Europie i Azji.
W Polsce pospolity na suchych zboczach, w lasach i zaroślach.
Biedrzeniec znany był już w starożytnym Rzymie, gdzie stosowano go w chorobach serca. W średniowieczu uważano go za lek przeciw morowemu powietrzu i cholerze, a także zarazom bydlęcym.
Korzeń biedrzeńca działa wykrztuśnie i rozkurczająco na mięśnie gładkie oskrzeli. Pobudza błony śluzowe gardła, krtani i oskrzeli do pozbywania się zalegającej wydzieliny. Zwiększa wydzielanie soku żołądkowego oraz ułatwia wydalanie potu i moczu. Ułatwia rozpuszczanie kamieni moczowych, zmniejsza napięcie mięśni gładkich górnych dróg oddechowych, w mniejszym stopniu mięśni gładkich przewodu pokarmowego i narządów rodnych u kobiet. Wykazuje również działanie przeciwzapalne i ściągające. Podobne, lecz słabsze działanie ma ziele biedrzeńca.
W lecznictwie ziele i korzeń biedrzeńca stosuje się w schorzeniach oskrzeli i górnych dróg oddechowych, anginie, suchym kaszlu i astmie. Ponadto surowce te używane są przy braku apetytu, we wzdęciach, niedostatecznym wydzielaniu soku żołądkowego, biegunce, a także schorzeniach nerek i pęcherza moczowego.
Korzeń biedrzeńca jest składnikiem mieszanek ziołowych stosowanych przy leczeniu problemów z gardłem.
Zewnętrznie biedrzeniec stosuje się jako środek łagodzący stany zapalne jamy ustnej, dziąseł i gardła oraz do okładów na rany.