Barszcz pospolity
Heracleum sphondylium L.
Inne nazwy: barszcz polski.
Roślina wieloletnia dziko występująca w Europie, północnej i zachodniej Azji, zawleczona do Ameryki Północnej. W Polsce rośnie na łąkach i w zaroślach.
Barszcz użytkowano w czasach prehistorycznych. Jego owoce znaleziono w szwajcarskich palafitach z epoki brązu.
W starożytności uważano, że właściwości lecznicze barszczu odkrył mitologiczny heros Herakles i od jego imienia pochodzi nazwa rodzajowa Heracleum.
Na Litwie i w północnej Polsce wyrabiano z barszczu rodzaj piwa. Przodkowie nasi w średniowieczu sporządzali zupę – barszcz z mięsistych łodyg i ogonków liściowych tej rośliny, poddanych fermentacji mlekowej. Nazwa ta przeszła później na dzisiejszy barszcz z buraków ćwikłowych.
Surowcem zielarskim są owoce, korzenie i liście. Zawierają one olejki eteryczne, flawonoidy, związki kumarynowe, związki żywicowe, proteiny, prowitaminę A, witaminę C i sole mineralne.
Wywar z ziela to środek przeciwbiegunkowy i regulujący procesy trawienia, pomocny w zapaleniu krtani i oskrzeli w także w wyczerpaniu fizycznym. Ziele jest składnikiem wielu mieszanek ziołowych stosowanych w pomocniczym leczeniu depresji,. Nalewka z ziela barszczu zalecana jest jako środek przeciwkaszlowy, pomocny w chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy. Napar z owoców działa wiatropędnie i przeciwrobacznie.