Chamaenerion angustifolium (L.) Scop.
Inne nazwy: kiprzyca, wierzbownica wąskolistna.
Roślina wieloletnia występująca w krajach półkuli północnej. W Polsce pospolita na całym obszarze, na zrębach, polanach leśnych, w zaroślach, lasach, na brzegach wód.
Surowcem zielarskim są liście wierzbówki. Zawierają one garbniki, witaminę C, flawonoidy, alkaloidy, pektyny, cukry i nieco śluzu.
Napar z liści to specyfik o działaniu uspokajającym, zalecany w bezsenności, bólach na tle migrenowym i depresji. Stosuje się go również w zaburzeniach trawienia. Znaczenie lecznicze mają także kłącza wierzbówki, których żucie zaleca się w stanach zapalnych jamy ustnej i gardła oraz w krwawieniach z dziąseł.
Ziele wierzbówki stosowane jest w medycynie ludowej m. in. w bólach głowy i leczeniu łagodnych schorzeń gruczołu krokowego (przerost, zapalenia). Ziele wykazuje działanie przeciwzapalne, nalewka i wyciąg płynny z ziela działają przeciwbakteryjnie, a wyciąg ze świeżego ziela – przeciwwirusowo.
W wielu krajach ziele wierzbówki stosowane było jako namiastka herbat czarnych, przypominająca je w smaku.