Glechoma hederacea L.
Inne nazwy: bluszczyk pospolity, bluszczyk ziemny, kurdybanek, kondratek, bluszcz zimowy, kurdyban, obłożnik.
Roślina wieloletnia, występująca w Europie i Azji. W Polsce pospolity w lasach liściastych, siedliskach ruderalnych i zbiorowiskach trawiastych.
Bluszczyk od dawien dawna był rośliną leczniczą ludów germańskich. Wierzono, że odpędza czarownice i zapobiega rzucaniu uroków na krowy.
W lecznictwie ludowym od XII wieku ziele bluszczyka i sok ze świeżych roślin stosowano w chorobach płucnych, jako środek pobudzający apetyt, poprawiający trawienie i przemianę materii, a zewnętrznie do kąpieli i na rany.
Ziele bluszczyka w postaci naparów i nalewek przywraca drożność układu oddechowego, działa ściągająco, wykrztuśnie, moczopędnie, bakterio- i grzybobójczo, przeciwbiegunkowo, oczyszczająco, odtruwająco, przeciwzapalnie i pobudza przemianę materii. Stosuje się je pomocniczo w chorobach wątroby, kamicy żółciowej, stanach zapalnych dróg żółciowych nieżytach dróg oddechowych, obejmujących zatoki i oskrzela.
Zewnętrznie napary i odwary używa się do płukania jamy ustnej i gardła.
W homeopatii nalewka ze świeżego ziela stosowana jest w leczeniu hemoroidów i biegunki.
W niektórych krajach młode pędy bluszczyka używane są do sporządzania wiosennej zupy ziołowej.
Roślina kwitnie od kwietnia do lipca i odwiedzana jest przez pszczoły przy braku innych roślin miododajnych.