Hedera helix L.
Inne nazwy: bluszcz drzewny
Roślina trująca!
Roślina wieloletnia, wiecznie zielona występująca w strefie klimatu umiarkowanego Europy i Azji. W Polsce objęty całkowitą ochroną gatunkową, rośnie w lasach liściastych na niżu i niższych położeniach górskich.
Bluszcz uprawiany był w celach dekoracyjnych od czasów starożytnych. Był świętą roślina mędrców celtyckich, odgrywał ważna rolę w kulcie Dionizosa (Bahusa, w mitologii greckiej boga ekstazy i wina), którego przedstawiano w wieńcu z bluszczu na głowie i z pałką owiniętą bluszczem. Gatunek wymieniany jest w księgach Starego i Nowego Testamentu.
Liści bluszczu używano dawniej do leczenia ran, kwiatów do leczenia czerwonki, a owoców do leczenia niepłodności.
Otrzymywana z pędów żywica używana była w stomatologii i do wyrobu kadzideł.
Obecnie w lecznictwie stosowany jest liść bluszczu. Wyciągi z liści działają wykrztuśnie, rozkurczająco i przeciwgrzybiczno. Produkowane są z nich gotowe preparaty wykrztuśne. Ze względu na dużą toksyczność zawartych w liściach saponin, nie wykorzystuje się ich do mieszanek ziołowych. Sok ze świeżych pędów służy do wyrobu preparatów homeopatycznych.
Bluszcz jest wykorzystywany jako ozdobne, zimozielone pnącze. Za pomocą korzeni chwytnych roślina czepia się wszelkich chropowatych powierzchni, dlatego zaleca się nasadzać go przy murach, parkanach i uschniętych drzewach.
Roślina jest masowo oblatywana przez pszczoły w czasie kwitnienia we wrześniu i październiku.
W naszych warunkach klimatycznych jednak kwitnie bardzo rzadko. Wydajność miodową bluszczu oceniono na 340kg z 1ha.