Ledum palustre L.
Inne nazwy: bagno pospolite, bagniak, świńskie bagno, bahun, bachulnik, dziki rozmaryn, rozmaryn leśny
Roślina trująca!
Krzew występujący w północnej Europie, północnej Azji i Ameryce Północnej. W Polsce rośnie na wysokich torfowiskach w mokrych lasach sosnowych i kwaśnych borach bagiennych w miejscach zacienionych lub w półcieniu. Bagno objęte jest całkowitą ochroną gatunkową.
Jako roślina Północy bagno nie było znane antycznym kulturom śródziemnomorskim. Pierwsze wzmianki o tym gatunku znaleźć można w Duńskiej Księdze z XII wieku. Lekarz Matthiolus w XVI wieku zalecał bagno przeciw molom i prusakom. W 1775 roku Karol Linneusz ogłosił rozprawę o leczniczych właściwościach bagna.
W lecznictwie ludowym ziele bagna stosowane było jako środek wykrztuśny w ostrych i przewlekłych zapaleniach górnych dróg oddechowych, w nieżycie oskrzeli i astmie. Używane było również jako środek rozkurczowy w schorzeniach przewodu pokarmowego. Napar z ziela stosowano do płukania w chorobach jamy ustnej i na ból zębów. Na wsi zielem bagna okadzano pomieszczenia w celu pozbycia się owadów.
Obecnie ziele bagna nie jest stosowane wewnętrznie ze względu na obecność w olejku eterycznym tej rośliny ledolu. Ledol jest substancją toksyczną wywołującą wymioty, może być przyczyną powstania wrzodów żołądka i jelit, a także oddziaływać niekorzystnie na układ moczowo – płciowy i oddechowy.
Bagno stosowane jest w homeopatii do leczenia artretyzmu, reumatyzmu, dny moczanowej, zapalenia oskrzeli i chorób skóry.
Do dziś rozkłada się gałązki bagna w szafach przeciw molom, a odwarem z ziela spryskuje się miejsca nawiedzane przez niechciane owady.