Filipendula ulmaria (L.) Max.
Inne nazwy: tawuła błotna, kropidło błotne, kozia broda, królowa łąk.
Bylina rozpowszechniona w Europie i Azji. W Polsce pospolita na całym obszarze na żyznych, wilgotnych i bagnistych łąkach oraz nad brzegami rowów i rzek.
W lecznictwie stosowane są kwiat i ziele wiązówki.
Dawniej kwiat wiązówki stosowano jako łagodny środek przeciwzapalny i tamujący krwawienia z przewodu pokarmowego oraz jako środek napotny.
Także obecnie w medycynie kwiat wiązówki błotnej zalecany jest jako środek napotny i przeciwzapalny w chorobach przeziębieniowych, przy gorączce, a zwłaszcza przy reumatyzmie. Zewnętrznie odwary stosowane są do pielęgnacji włosów oraz do okładów na trudno gojące się rany i wrzody.
Liście wiązówki używane były w farbiarstwie do barwienia tkanin.