Rubus idaeus L.
Inne nazwy: maliniak
Krzew występujący w strefie umiarkowanej całej półkuli północnej. Rodzaj Rubus obejmuje ok. 400 gatunków łatwo krzyżujących się ze sobą i odznaczających się dużą zmiennością.
Owoce maliny były pokarmem człowieka pierwotnego już w neolicie; w starożytności używano tylko jej liści.
Roślinę tę wprowadzili mnisi z południa Europy we wczesnym średniowieczu sadząc krzewy w przyklasztornych ogrodach. Drogą selekcji udało się wyhodować wiele odmian użytkowych maliny charakteryzujących się dużymi owocami.
W lecznictwie ludowym owoców maliny używano dla poprawy trawienia, przy niedokrwistości, bólach żołądka i sklerozie, a odwarem z owoców z miodem leczono odrę. Odwar z liści podawano przy bolesnym miesiączkowaniu, neurastenii, neurozach, ostrych i przewlekłych infekcjach. Zewnętrznie odwar z suszonych liści służył do kompresów i okładów, a świeże, zmiażdżone liście wchodziły w skład maści na schorzenia skóry.
Napar z pędów zimowych maliny stosowano jako środek wykrztuśny, napotny i przeciwgorączkowy.
Liście wysuszone i poddane fermentacji używane są jako namiastka herbaty.
Naturalny barwnik antocyjanowy znajdujący się w owocach używany jest do barwienia produktów spożywczych.
Malina jest bardzo dobrą rośliną miododajną, chętnie oblatywaną przez pszczoły. Wydajność miodowa zwartych zarośli w lesie dochodzi do 120kg/ha, a z plantacji do 200kg/ha. Wydajność pyłkowa ok. 15kg/ha.