Rubus plicatus W. et N.
Inne nazwy: ożyna, czarna malina.
Jeżyna należy do bardzo starych roślin leczniczych. Jej liście i owoce znał już słynny Hipokrates, który zalecał je do leczenia jątrzących się ran i krwawiących ropni. Stosowano je w tych czasach także przy biegunkach, upławach i krwawieniach.
Słynny polski botanik i zielarz Krzysztof Kluk, w swoim Dykcyonarzu roślinnym pisał z kolei, że korzenie jeżyny zebrane po zimie i gotowane z miodem leczą obrzęki i kamicę żółciową, odwar ze szczytów pędów zalecał do płukania gardła przy anginie, a odwar ze świeżych liści do okładów przy owrzodzeniach dziąseł i ropniach nóg.
Obecnie surowcem zielarskim są liście jeżyny.
Zawarte w nich związki wykazują działanie przeciwbiegunkowe, przeciwzapalne i przeciwbakteryjne, zwłaszcza na przewód pokarmowy, szczególnie u małych dzieci. Zwiększają przy tym ilość wydalanego moczu i wywołują poty, co ułatwia wydalanie wszelkich związków toksycznych. Sok jeżynowy również ma właściwości napotne i przeciwgorączkowe.
Odwary z liści zaleca się przede wszystkim w przewlekłych schorzeniach żołądka i jelit, zwłaszcza przy skłonnościach do biegunek, bólów brzucha i wzdęć. Używa się ich także jako leku moczopędnego, napotnego, regulującego przemianę materii i ogólnie odtruwającego w chorobach przeziębieniowych i reumatycznych.
Liść jeżyny jest składnikiem mieszanek ziołowych stosowanych przy zaparciach, mieszanek zwiększających wydolność fizyczną i umysłową organizmu oraz wspomagających odchudzanie.
Zewnętrznie można nimi przemywać skórę oraz płukać jamę ustną i gardło, a także używać jako dodatku do kąpieli w świądzie skóry, wypryskach i trądziku.