Datura stramonium L.
Inne nazwy: bieluń podwórzowy, dziędzierzawa, dendera, pindyrynda, cygańskie ziele, tondera, świńska wesz, blekot, durna rzepa, czarowne ziele, dądera, diabelskie ziele.
Roślina trująca!
Roślina jednoroczna kosmopolityczna obejmująca swym zasięgiem środkową, południową i wschodnią Europę prawie całą Azję, Afrykę i obie Ameryki. W Polsce rośnie dość powszechnie na siedliskach zasobnych w azot i ciepłych jak komposty, przychacia i śmietniki. Dla potrzeb przemysłu farmaceutycznego jest uprawiany.
W średniowieczu zanim została lekiem, niejednokrotnie wykorzystywana była jako narzędzie zbrodni. Kobiety tureckie nasionami bielunia usypiały mężów, gdy chciały ich zdradzić. Bieluń był jednym ze składników "maści czarownic" używanej
w celu wywołania narkotycznych wizji lotów na miotle.
W Peru uważany jest za afrodyzjak, zaś Indianie meksykańscy czcili go jako boski narkotyk zobojętniający na otoczenie i głęboki sen z wizjami erotycznymi. Liście dodawane są tam do herbaty i papierosów.
Jako lek bieluń zaczęto stosować w XVIII wieku wykorzystując liście i nasiona tej rośliny. Stosowano go wówczas przeciw drgawkom i epilepsji.
Alkaloidy zawarte w liściach działają rozkurczowo na mięśnie gładkie oskrzeli i dlatego używa się ich jako składnika preparatów przeciwastmatycznych i przeciwskurczowych.
Alkaloidy z nasion wykorzystuje się do produkcji leków przeciw kolce jelitowej, żółciowej i nerkowej.
Bieluń dziędzierzawa jest stosowany w homeopatii.