Pokrzywa zwyczajna

Urtica dioica L. Urtica_dioica_L.

Inne nazwy: pokrzywa parząca, pokrzywa wielka, pokrzywa dwupienna, parzawka, żgajka.
Pokrzywę spotyka się niemal na całej kuli ziemskiej, głównie jednak w strefie klimatu umiarkowanego.

W Polsce jest bardzo pospolitym chwastem, spotykanym głównie w miejscach zacienionych i wilgotnych, zwłaszcza przy płotach, zabudowaniach, zaroślach, na pastwiskach i w przydrożnych rowach.
Lekarze starożytni wysoko cenili pokrzywę. Stosowali ją głównie jako lek pobudzający krwawienia miesiączkowe oraz jako środek zmiękczający czyraki. Jej młode liście, przypominające w smaku szpinak, zjadane wiosną jako warzywo były znanym środkiem "czyszczącym krew". Przy paraliżu zalecano nacieranie świeżą pokrzywą kończyn " aż się jakieś czucie w nich pojawiało". Przyrządzano z nich także zupę, popularną zwłaszcza w krajach skandynawskich.
We współczesnym lecznictwie stosuje się liście i korzenie pokrzywy. Liście pokrzywy są zasobne w chlorofil, związek przypominający hemoglobinę. Służy on do produkcji preparatów stosowanych w leczeniu niedokrwistości i choroby popromiennej. W leczeniu niewielkich krwawień z przewodu pokarmowego wykorzystuje się liście ze względu na dużą zawartość witamin. Wyciągi z liści pokrzywy pobudzają wydzielanie soku żołądkowego i działają żółciopędnie. Ułatwiają także trawienie, przyswajanie pokarmów i prawidłowy przebieg procesów przemiany materii. Przyspieszają również wydalanie z organizmu wszelkich toksyn. Z tego względu wiele kuracji odmładzających, polega na codziennym wypijaniu świeżego soku z pokrzywy.

Liść pokrzywy jest składnikiem mieszanek ziołowych oczyszczających organizm z toksyn, wspomagających krążenie, stosowanych na reumatyzm, zaparcia, trądzik, miażdżycę, alergię oraz usprawniających pracę mięśnia sercowego.
Medycyna ludowa zaleca miód pokrzywowy jako skuteczny środek profilaktyczny przeciw nowotworom oraz wzmacniający dla rekonwalescentów po wyniszczających chorobach.
Korzenie pokrzywy jeszcze silniej eliminują szkodliwe produkty przemiany materii. Mają także korzystny wpływ na mieszki włosowe oraz gruczoły potowe i łojowe. Używane są zewnętrznie w łupieżu, łojotoku skóry i wypadaniu włosów.