Hippophae rhamnoides L.
Inne nazwy: oblepicha
Rokitnik rośnie dziko w całej Europie, w górach Kaukazu i na Syberii. W Polsce spotyka się go na skalistych urwiskach nadmorskich oraz w Pieninach. Ze względu na bardzo dekoracyjny pokrój sadzi się go często w parkach i ogrodach.
Owocki rokitnika od wieków były znanym przysmakiem ludów północno – wschodniej Europy i Azji. W tradycyjnej medycynie chińskiej i mongolskiej używano ich do leczenia chorób żołądka, dolegliwości reumatycznych oraz chorób skórnych. Ceniono je również jako środek przeciwkrwotoczny i przeciwszkorbutowy. Odwar z owoców, z liści lub z młodych gałązek zalecano przy wypadaniu włosów i łysieniu. W carskiej Rosji, już w czasie I wojny światowej, z owoców rokitnika sporządzano tabletki zastępujące witaminę C.
Obecnie surowcem zielarskim również są owoce rokitnika. Odznaczają się one niezwykle wysoką zawartością witaminy C. Współczesne lecznictwo stosuje owoce rokitnika jako doskonałe, naturalne źródło łatwo przyswajalnej witaminy C przy leczeniu chorób gorączkowych, stanów zapalnych różnych narządów oraz przy postępujących dolegliwościach reumatycznych. Zaleca się je także jako środek wzmacniający w okresie ciąży i karmienia.
Olejek pozyskiwany z nasion rokitnika stosuje się zewnętrznie jako bardzo skuteczny środek w leczeniu oparzeń, odleżyn, uszkodzeń skóry spowodowanych przez promienie słoneczne i rentgenowskie oraz trudno gojących się ran.
W wielu krajach, a zwłaszcza w Rosji i Niemczech, z owocków rokitnika robi się smaczne, a zarazem lecznicze przetwory. Mają one delikatny, kwaskowaty smak i zapach nieco przypominający ananasy.
Owoce są również pokarmem dla ptaków wędrownych, będąc dla ich organizmów naturalnym środkiem przeciwko awitaminozie A. Rokitnik rośnie dziko w całej Europie, w górach Kaukazu i na Syberii. W Polsce spotyka się go na skalistych urwiskach nadmorskich oraz w Pieninach. Ze względu na bardzo dekoracyjny pokrój sadzi się go często w parkach i ogrodach.
Owocki rokitnika od wieków były znanym przysmakiem ludów północno – wschodniej Europy i Azji. W tradycyjnej medycynie chińskiej i mongolskiej używano ich do leczenia chorób żołądka, dolegliwości reumatycznych oraz chorób skórnych. Ceniono je również jako środek przeciwkrwotoczny i przeciwszkorbutowy. Odwar z owoców, z liści lub z młodych gałązek zalecano przy wypadaniu włosów i łysieniu. W carskiej Rosji, już w czasie I wojny światowej, z owoców rokitnika sporządzano tabletki zastępujące witaminę C.
Obecnie surowcem zielarskim również są owoce rokitnika. Odznaczają się one niezwykle wysoką zawartością witaminy C. Współczesne lecznictwo stosuje owoce rokitnika jako doskonałe, naturalne źródło łatwo przyswajalnej witaminy C przy leczeniu chorób gorączkowych, stanów zapalnych różnych narządów oraz przy postępujących dolegliwościach reumatycznych. Zaleca się je także jako środek wzmacniający w okresie ciąży i karmienia.
Owoce rokitnika są składnikiem mieszanek zioło – owocowych zwiększających wydolność fizyczną i umysłową organizmu.
Olejek pozyskiwany z nasion rokitnika stosuje się zewnętrznie jako bardzo skuteczny środek w leczeniu oparzeń, odleżyn, uszkodzeń skóry spowodowanych przez promienie słoneczne i rentgenowskie oraz trudno gojących się ran.
W wielu krajach, a zwłaszcza w Rosji i Niemczech, z owocków rokitnika robi się smaczne, a zarazem lecznicze przetwory. Mają one delikatny, kwaskowaty smak i zapach nieco przypominający ananasy.
Owoce są również pokarmem dla ptaków wędrownych, będąc dla ich organizmów naturalnym środkiem przeciwko awitaminozie A.