Anchusa officinale
Inne nazwy: wołowe ziele, wołowy język, czerwieniec.
W lecznictwie ludowym ziela farbownika używano jako środka przyspieszającego gojenie ran, w owrzodzeniach żołądka i dwunastnicy.
Napar o działaniu wykrztuśnym, służył do leczenia kaszlu i schorzeń oskrzeli.
Obecnie ze względu na znaczną zawartość alkaloidów pirolizydynowych roślina ta stosowana jest rzadziej, z obawy przed przedawkowaniem.
Z kory korzenia otrzymywano barwnik ciemnopurpurowy, a z kwiatów zielony służący do barwien tkanin, stąd nazwa farbownik.
We współczesnej medycynie ludowej herbatka sporządzona z farbownika lekarskiego jest wciąż uwzględniana w leczeniu melancholii, w łagodzeniu kaszlu, jak również w celu wywołania potów i obniżeniu gorączki. Farbownik stosuje się także do zmiękczania i wygładzania skóry ciała, jak również jako środek moczopędny, ściągający i "czyszczący krew".
Dla ogrodników farbownik lekarski jest bardzo cenioną rośliną, ponieważ jego ładne, fioletowo – niebieskie kwiaty nadają się na kwiat cięty, jak również przyciągają pszczoły. Wydajność miodową farbownika określa się na 170 kg/ha, dlatego roślina zasługuje na rozpowszechnienie na nieużytkach.