Aesculus hippocastanum
Inne nazwy: kasztanowiec biały, kasztan, kasztan dziki, kasztan gorzki, kasztan pospolity.
Ojczyzną kasztanowca zwyczajnego są południowe rejony Półwyspu Bałkańskiego. Jeszcze dziś rośnie dziko w górzystych częściach Albanii, w Grecji, Bułgarii i w niższych partiach Alp.
Do Polski dotarł dopiero w XVII wieku, jako piękne drzewo dekoracyjne, często sadzone w parkach, ogrodach i przy drogach.
W lecznictwie stosowano kasztanowiec już w średniowieczu, w tym kwiaty w leczeniu reumatyzmu i chorób wątroby, a nasiona w leczeniu hemoroidów oraz stanów gorączkowych i przeziębień.
Do medycyny konwencjonalnej wprowadził tę roślinę francuski lekarz Artault de Vevey w roku 1896. Stwierdził, że wyciąg z kasztanów hamuje powstawanie wysięków i obrzęków oraz zmniejsza kruchość i łamliwość naczyń krwionośnych.
Surowcem zielarskim jest obecnie kora, kwiaty i nasiona. Niekiedy jako surowiec zrywa się również liście kasztanowca. Współczesne lecznictwo stosuje wyciągi z kwiatów, liści i nasion przy obrzękach spowodowanych urazami mechanicznymi i zwichnięciami oraz w stanach zapalnych skóry, tkanki podskórnej, płuc, a niekiedy nawet mózgu. Skutecznie działają również przy zakrzepowym zapaleniu żył, owrzodzeniach żylakowych i żylakach odbytu.