Morus nigra L.
Występuje dziko w Azji Mniejszej. Uprawiana w Europie południowej oraz w Ameryce Północnej w regionach o łagodnym klimacie.
Roślina uprawna – rozpowszechniona w Europie południowej około XVI w. i uprawiana jako drzewo owocowe.
Morwa czarna rośnie najlepiej na glebach piaszczystych i lekkich. Należy pamiętać, że morwy czarnej nie wolno sadzić na terenach gdzie poziom wód gruntowych jest zbyt wysoki.
W czasie sezonu zimowego należy osłaniać młode drzewka morwy czarnej w celu uchronienia ich od szkodliwych wpływów ujemnych temperatur.
W wieku XVI jagody, kora oraz liście morwy czarnej były szeroko stosowane w medycynie ludowej. Jagody nadawały się świetnie na problemy związane z różnego rodzaju zapaleniami oraz w celu zahamowania krwawienia. Korę z drzewa morwowego stosowano na bóle zębów, natomiast liście były używane na ukąszenia węży lub jako antidotum na zatrucie tojadem mocnym.
Surowcem zielarskim są jagody (owoce), liście, młode gałązki, kora z korzenia.
Morwa czarna stosowana jest obecnie w przypadkach raka piersi, raka jajnika, zapalenia nadkłykcia bocznego kości ramiennej (łokieć tenisisty).
Z owoców morwy czarnej sporządza się smaczne dżemy, marmolady, wykorzystuje się je do produkcji alkoholi oraz syropów.
Owoce są bardzo soczyste, o słodko-kwaśnym smaku, wykorzystywane do wyrobu marmolady, syropu i alkoholi.
Bywa sadzona w parkach i przy drogach jako roślina ozdobna. Jest bardziej wrażliwa na mróz od morwy białej.
Do hodowli jedwabnika morwowego nadaje się gorzej niż morwa biała, gdyż jej owłosione liście utrudniają żerowanie gąsienicom tego owada.