Morus alba L. 
Pochodzi z Chin. Od wieków była tam uprawiana. Później zaczęto ją uprawiać również w innych rejonach świata. Rozprzestrzeniła się z upraw i obecnie rośnie dziko w Afryce, Ameryce Północnej i Południowej oraz na wyspach Pacyfiku.
W Europie zaczęto ją uprawiać od XI wieku. Ponieważ niektóre odmiany uprawianej i dziczejącej u nas morwy białej mają po dojrzeniu fioletowo-czarne owocostany – często są mylnie uznawane za morwę czarną.
Od dawna uprawiana była w Chinach w związku z hodowlą jedwabnika morwowego. Jej liście stanowią pożywienie dla gąsienic tych owadów.
Morwy białe są często sadzone jako rośliny ozdobne, m.in. przy drogach, w parkach. Nadają się również na wysokie żywopłoty. Wymaga gleb lekkich i stanowisk ciepłych, słonecznych.
Liście morwy białej wykazują właściwości lecznicze. Działają stabilizująco na poziom cukru we krwi, ograniczając jego przyswajanie przez organizm, dlatego mogą być polecane pomocniczo w cukrzycy typu 2 oraz przy odchudzaniu. Morwa biała jest wciąż używana w Chinach jako środek na kaszel, przeziębienia oraz w przypadkach wysokiego ciśnienia krwi. Chińczycy używają również naparów z morwy białej jako środka odżywczego dla organizmu.
Owoce są jadalne. Liście zbierano na karmę dla jedwabników.
Drewno wykorzystywane jest do produkcji mebli i do wyrobów tokarskich.