Tilia cordata Mill.
Lipa drobnolistna rośnie dziko właściwie w całej Europie. W Polsce spotyka się ją najczęściej w lasach mieszanych i dębowych. Sadzi się ją także przy drogach i domostwach, w parkach i w ogrodach.
W czasach przedchrześcijańskich Słowianie uznali lipę za drzewo święte. Chroniła przed piorunami i złymi duchami,
a więc pod nią odbywano narady i sądy wojenne. Później te stare tradycje uświęciło chrześcijaństwo, zawieszając na lipach przydrożne kapliczki, a legendy o nich wiązano z postacią Matki Bożej.
W medycynie ludowej używano kwiatów, a także kory i liści lipy. Liście przykładano na chore oczy i w stanach zapalnych na skórę. Pączków i liści używano przy oparzeniach i wrzodach, a zmielonego drewna przy wzdęciach. Dawniej w aptekach kupowano "wodę lipową" pozyskiwaną z kwiatów. Podawano ją przy epilepsji i konwulsjach.
Obecnie surowcem leczniczym są kwiaty lipy wraz z podstawką kwiatową. Zawarte w nich związki działają napotnie i przeciwgorączkowo, a także moczopędnie, rozkurczająco i przeciwzapalnie. Używa się ich w przeziębieniach, zapaleniu oskrzeli, zaflegmieniu górnych dróg oddechowych oraz jako leku rozkurczowego i moczo-pędnego w dolegliwościach nerek i pęcherza.
Napar z kwiatów lipy jest skutecznym środkiem regenerującym po długotrwałych wysiłkach umysłowych, stanach napięcia nerwowego i zawrotach głowy. Ułatwia także zasypianie. Zewnętrznie napar z lipy służy do płukania gardła oraz jako dodatek do kąpieli, zwłaszcza dla nadwrażliwych dzieci, mających trudności z zasypianiem.
Kwiat lipy jest składnikiem ziołowych mieszanek stosowanych przy grypie i rozgrzewających.
Kwiat lipowy wchodzi także w skład maseczek ziołowych dla cery tłustej, ściągających i zamykających pory. Jest również skutecznym środkiem rozjaśniającym piegi i łagodzącym stany zapalne skóry. Włosom nadaje połysk, elastyczność oraz miodowy zapach.