Gorczyca jasna

Sinapis alba L.

Sinapis_alba_L.

Inne nazwy: gorczyca biała.

Nazwy gorczycy w języku sanskryckim, którym pisano słynne księgi.

Wedy dowodzą, że uprawiano ją już w starożytnych Indiach. Wykopaliska z okolic Bagdadu wykazały, że znały ją już plemiona sumeryjskie, a pierwszy przepis sporządzenia musztardy z jej mielonych owoców pochodzi od słynnego pisarza starożytnego Rzymu – Columelli, żyjącego w I wieku n.e.
W Polsce uprawę gorczycy zapoczątkowano dopiero w XVI wieku, a rodzimą nazwę zyskała prawdopodobnie dzięki wyraźnie gorzkiemu smakowi. Poza wyrobem musztardy używano jej często jako rośliny leczniczej, szczególnie przy podagrze i chorobach śledziony. Sproszkowane nasiona wciągano do nosa, uważając, że przy kichaniu cały organizm pozbawia się "flegmy". Rozdrobnionymi nasionami, utartymi z oliwą i octem, usuwano plamy na twarzy, a wytłaczanym z nich olejem smarowano krosty i świerzb.
Współczesne lecznictwo używa nasion gorczycy białej jako środka powlekającego i bakteriobójczego. Wodne wyciągi z nasion gorczycy stosuje się najczęściej przy nieżytach żołądka i jelit, nadkwasocie, a pomocniczo także przy chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy. Całe nasiona podaje się w zaparciach i otyłości. Nasiona rozdrobnione przy niedostatecznym wydzielaniu soku żołądkowego, braku łaknienia, wzdęciach i nieregularnych wypróżnieniach.
Przy bólach mięśni, stawów i nerwobólach zmielone nasiona zalewa się gorącą wodą. Papkę nakłada się na chore miejsca. Wielokrotnie stwierdzono także skuteczność przykładania na chore miejsca płóciennych woreczków wypełnionych nasionami gorczycy. Przy bólach kręgosłupa zaleca się spanie na nasionach rozsypanych pod prześcieradłem.
W kuchni stosuje się gorczycę w postaci musztardy. Jej całe nasiona dodaje się do marynat, kwaszonek i pikli. Niekiedy
do sałatek dodaje się świeże listki gorczycy, a z jej kilku specjalnych odmian przyrządza się pikantne surówki do mięsa.