Leonurus cardiaca L. 
Inne nazwy: lwie serce, lwi ogon, gęsia stopa, wilcza stopa.
Roślina wieloletnia pochodząca ze wschodniej Syberii.
Używany był w medycynie starochińskiej i tybetańskiej. Do Europy zawleczony został we wczesnym średniowieczu. Ziele zalecano jako środek przeciwskurczowy, moczopędny, ściągający, wykrztuśny i pobudzający krwawienia miesięczne.
W lecznictwie ludowym ziele i sok ze świeżych roślin serdecznika stosowano jako lek uspokajający, w chorobach przewodu pokarmowego i zaburzeniach miesiączkowania.
Ziele serdecznika wykazuje działanie łagodnie uspokajające na układ nerwowy, przeciwskurczowe na układ pokarmowy i narządy rodne, obniża ciśnienie krwi, zwalnia akcję serca, zwiększa wydolność mięśnia sercowego, wywołuje menstruację.
Ziele i preparaty z udziałem serdecznika stosowane są w chorobach układu nerwowego, w nerwowych dolegliwościach serca, jako środek pomocniczy w nadczynności tarczycy, w zaburzeniach przewodu pokarmowego jako lek rozkurczowy oraz we wczesnych stadiach choroby nadciśnieniowej i wieńcowej. Serdecznik używany jest także w leczeniu schorzeń macicy i zaburzeń cyklu menstruacyjnego. Wykazuje właściwości stymulujące przy braku lub opóźnianiu się miesiączki, szczególnie na tle nerwowym. Ponadto działa tonizująco, łagodzi napięcia emocjonalne u kobiet w okresie menopauzy.
Zewnętrznie odwar z ziela bywa stosowany w postaci okładów na trudno gojące się rany, wrzody i oparzenia.
Serdecznik jest rośliną chętnie oblatywaną przez pszczoły, nawet podczas niesprzyjającej pogody. Wydajność miodowa wynosi 400-500kg z ha, a wydajność pyłkowa 45kg z ha.
Ma małe wymagania glebowe.
Jest składnikiem mieszanek ziołowych uspokajających oraz polecanych przy leczeniu nadciśnienia, przy zaburzeniach miesiączkowania, wspomagających krążenie oraz wspomagających funkcjonowanie mięśnia sercowego.