Mentha piperita L.
Inne nazwy: mięta lekarska, miętkiew, miętkiewa.
Właściwości lecznicze mięty znane były od najdawniejszych czasów. Wymieniana była w staroegipskich papirusach. Według starożytnych zapisków była stosowana jako składnik specyfików do balsamowania zwłok. Dziko rosnącą miętę znali także Persowie, Grecy i Rzymianie.
Obecnie w medycynie liść mięty pieprzowej stosowany jest w zaburzeniach czynnościowych przewodu pokarmowego, objawiających się odbijaniem, nudnościami, zgagą, wzdęciami, brakiem łaknienia itp. Stosowany jest także przy niedostatecznym wydzielaniu soków trawiennych, nadkwaśności soku żołądkowego oraz w schorzeniach wątroby i pęcherzyka żółciowego, przebiegających z niedostatecznym wydzielaniem żółci. Często stosowany jest w zaburzeniach układu krążenia, jak nerwica serca, osłabienie mięśnia sercowego itp., w zapaleniu nerek, kamicy dróg moczowych, nerek i pęcherza. Zewnętrznie używa się go do płukania jamy ustnej przy stanach zapalnych.
Mentol i olejek miętowy znalazły zastosowanie w przemyśle do aromatyzowania likierów, cukierków, gumy do żucia, pasty do zębów, papierosów itp.
Zawarty w zielu mięty mentol jest podstawowym surowcem do produkcji pasty do zębów, płynów do ust, kremów do masażu, dodatków do kąpieli i innych kosmetyków.
Ostry, chłodzący i wyjątkowo świeży smak mięty znajduje niemałe zastosowanie w kuchni. Oczywiście, najpopularniejsze są herbaty miętowe, ale warto pamiętać, że mięta jest także nieocenionym dodatkiem do najróżniejszych napojów owocowych, drinków, deserów, lodów, kremów i musów. Znakomicie pasuje także do potraw mięsnych, zwłaszcza gotowanych i duszonych. Posiekana podkreśli smak zup, sosów, dipów, sałatek i szpinaku.