Trifolium pratense
Inne nazwy: koniczyna czerwona.
Koniczyna łąkowa rośnie dziko w całej Europie na żyznych łąkach, pastwiskach, miedzach i przydrożach. Uprawia się ją również jako roślinę pastewną, w Polsce pod nazwą koniczyny czerwonej.
Już starożytni Rzymianie znali koniczynę jako roślinę leczniczą. Nalewką z jej liści leczyli kamienie nerkowe, a nalewką z korzeni puchlinę wodną.
Obecnie surowcem zielarskim jest ziele, czyli rozwinięte główki kwiatowe wraz z ulistnioną szypułką. Substancje zawarte w zielu koniczyny działają wykrztuśnie i moczopędnie, zmniejszają stany zapalne oskrzeli i objawy dusznicy bolesnej. Odwary z kwiatów i ziela koniczyny pobudzają czynności wątroby i pęcherzyka żółciowego, regulują czynności przewodu pokarmowego, ułatwiają wypróżnienia i pobudzają apetyt. Stosowane zewnętrznie wykazują właściwości przeciwzapalne, przeciwbólowe i przeciwświądowe. Używa się je do płukania przy nieżytach jamy ustnej i gardła oraz do okładów w świądzie skóry, oparzeniach i trudno gojących się ranach.
Ziele koniczyny łąkowej zawiera substancje o charakterze estrogennym, które mogą być wykorzystywane zamiast hormonalnej kuracji zastępczej dla kobiet w okresie menopauzy. Stwierdzono, że estrogeny koniczyny są najlepiej przyswajane przez skórę i w związku z tym za najbardziej skuteczne uznaje się kąpiele z dodatkiem koniczynowego odwaru.
Kwiat koniczyny jest składnikiem mieszanek ziołowych stosowanych przy regulacji żeńskiego układu hormonalnego.